گفتار روز ( ۱۹) سه شنبه سیزده مرداد ۱۳۹۶ – قسمت سوم : چگونه امکان سرکوب شورش های شهری ممکن نخواهد بود؟
آسیب شناسی شورش های مردمی :
به واقع نباید فراموش کرد که شورش یا طغیان مردم در واقع آغاز جنگی است علنی و عریان که بین مردم و نیروهای سرکوبگر حاکم شکل می گیرد و این شکل از رویاروئی مردم با نیروهای نظامی و امنیتی از اصولی پیروی می کند که در یک میدان جنگ بین “مردم کشور اشغال شده” با “حکومت متخاصم اشغالگر “حاکم است.
شباهت نوع جنگ در درگیری های شهری ، مطابق با زمانی است که یک نیروی اشغالگر خارجی کشوری را اشغال می کند و از تمامی امکانات خود با وحشیگری تمام و جنایاتی بی سایقه (مانند اعدام ، تجاوز کهریزکی ، ضرب و شتم وحشیانه ، بازداشت گسترده ، آدم ربائی و تیراندازی مستقیم به تظاهرکنندگان و ….) برای درهم شکستن مقاومت مردمی و پایان شورش و رفتن مردم از خیابان به خانه ، استفاده می کند.
بنابراین در این جنگ نابرابر ( به لحاظ امکانات مالی ، تداروکات و لجستیک ، امکانات رسانه ای، سازماندهی ، داشتن رهبری واحد برای هماهنگی سراسری، نیروی نظامی و……) رژیم اشغالگر از تمام امکانات سرکوب یک کشور برخوردار است و در “جنگ نظامی” و “جنگ روانی” پیروز میدان است.
در واقع توازن قوا از همه نظر به نفع حکومت اشغالگر است و تنها برتری مردم برخوردار بودن از ده ها میلیون نفر از جمعیت کشور است در صورتی که بتوانند از همه نیروی خود در این رویارویی “هدفمند ” و “حساب شده” استفاده کنند و از آنجا که مردم به لجاظ کمی در اکثریت هستند. بناربراین می توانند با بهره بردن از امکانات ،خلاقیت و تجربه های فردی و جمعی ، کیفیت مبارزه را ارتقا دهند و آن را مداوم و پیوسته ادامه دهند تا زمانی که پیروز این میدان جنگ نابرابر شوند.
از آنجایئکه مردم در همه جا هستند( ولی طرفداران حکومت در اقلیت هستند ) بنابراین می توان حوزه مبارزه و درگیری را گسترش داد تا از ازدحام و تمرکز نیروهای سرکوبگر در یک منطقه یا شهری مشخص ، جلوگیری نمود و بنابراین در سرتاسر ایران حاکمیت ضربه پذیر است و باید ترس را به میان آنها برد و هزینه سرکوب را برای آنها افزایش داد.
باید مردم از حالت تدافعی خارج شده و حالت تهاجمی به خود بگیرند تا بتوانند ترس را به صفوف دشمن سرکوبگر بیندازند و خود حکومت و نیروهای سرکوبگر را به موضع تدافعی بکشانند.
پاینوشت : ادامه مطلب در شماره های بعدی که روزانه منتشر خواهد شد.