By Hasse-Nima Golkar

فاجعه کوی دانشگاه تهران ۱۳۷۸

به دنبال محدود کردن روز به روز حقوق بشر و آزادیهای سیاسی – اجتماعی پس از قدرت گیری دیکتاتوری آیت الله خمینی در ۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۷ در ایران،  تمامی مراکز آموزش عالی توسط دولت، زیر نام “انقلاب فرهنگی”  به هدف اسلامیزه کردن آنها بسته گردید. و همچنین قتل عام زندانیان سیاسی – عقیدتی در تابستان ۱۳۶۷ و شروع قتل های زنجیره ای روشنفکران دگراندیش گوناگون تا امروز، ادامه پیدا کرده است.

بَسته شدن روزنامه ی اصلاح طلب “سَلام” در تاریخ هفدهم تیرماه ۱۳۷۸ با تَقبّل کامل دولتِ وقت به رهبری علی خامنه ای و ریاست جمهوری محمد خاتمی این دو سیاستمدار فریبکار و دروغگو ی اسلامی – شیعی همراه با تمامی همفکرانشان، زیر بهانه ی “مقابله ی رسانه ها با دولت و مخالفت با توسعه ی سیاسی ”  و غیره،  مُنجر به اعتراض حدود سیصد نفر از دانشجویان از گرایشات گوناگون سیاسی در داخل دانشگاه تهران، و سپس کشیده شدن آن به خیابانها ی اطراف، با برخی از درگیری های خشونت آمیز از جانب نیروهای حکومتی همراه گردید. این تظاهرات دانشجوئی که احتمالِ ادامه یافتن و گسترش آن می رفت، نظام را به وحشت انداخت.

 نزدیک ساعت یازده نیمه شب همین روز، ، نیروهای امنیتی – نظامی با همراهی بازوی کومکی اشان “انصار حزب الله” مشهور به “لباس شخصی ها”، هجوم فاشیستی خود را به مجموعه ی خوابگاه دانشجویان دانشگاه، آغاز می کنند و تا حدود نیمه ی روز بعد هجدهم تیر ماه ۱۳۷۸، به ضَرب و شتم شدید، تخریب اتاق ها و چپاول  تمامی وسائل و اموال دانشجویان می پردازند.  ادامه ی این درگیریهای خشونت آمیز و وحشت زا از جانب نیروهای انتظامی – امنیتی بر علیه دانشجویان، به خیابان های اطراف دانشگاه کشیده می شود  و تا روز بیست و سوم تیر ماه  ادامه می یابد.

گفته می شود که در طی نزدیک به یک هفته از این درگیریهای خونین، دستکم هفت نفر کُشته شدند و یک نفر هنوز ناپدید شده (سعید زینالی) و بیش از سیصد نفر دستگیر و تعداد بسیاری نیز زخمی  گردیدند. مسئولین حکومتی از جمله علی خامنه ای اُصولگرا و محمد خاتمی اصلاح طلب، پس از این فاجعه ی دلخراش، اشک تمساح ریختند و آنرا به اصطلاح “محکوم” نمودند!!

 حادثه ی کوی دانشکاه تهران را می توان به عنوان یکی از چالش های بزرگ سیاسی تا کنون، بین دانشجویان و دولت اسلامی – شیعی در ایران به شمار آورد. و همچنین خوشبختانه، در طی یک دهه ی اخیر؛ جنبش نوپای آنارشیستی در ایران به ویژه در بین جوانان، دانشجویان و روشنفکران شورشگر، شروع به رُشد و گسترش یافته و می رود که به تدریج مُهر مبارزاتی خود را بر صفحات تاریخ جنبش های اجتماعی بکوبد و آن را تثبیت نماید.