By Hasse-Nima Golkar
زمانِ انقلاب فرا رسیده است:
کار- مسکن – نان & زن – زندگی – آزادی
تجربه نشان داده که بسته شدن شبکه های ارتباطی، نشانه ی آشکاری برای دستگیری های دسته جمعی و قتل عام در “سکوت” می باشد. بر پایه ی گزارش شبکه های اجتماعی، دولت فاشیستی اسلامی – شیعی حاکم بر ایران برای جلوگیری از انتشار اخبار اعتراضات مردمی در خیابان ها و میدان ها، خطوط اینترنتی بیشتر شهرهای بزرگ و کوچک را قطع کرده است، گویا بنابراین ضرب المثل نمیدانند: هر آنکه باد بکارد، طوفان درو خواهد کرد!
اما باید گفت که وحشیگری های بیش از چهل و سه سال رژیم از همه ی جهات، واکنش‌های شدیدتری را در مردم ایجاد کرده است. بیشتر جوانانی که اُمیدشان را نسبت به یک آینده انسانی از دست داده اند، به جای نشستن در خانه ی بدون اینترنت، چاره ی دیگری جز به خیابان رفتن برای اعتراض را ندارند. زحمتکشان نیز به غیر از زنجیر هایشان چیز دیگری برای از دست دادن ندارند. بنابراین، راهِ مبارزه تنها گُزینه ی باقی مانده برای زنده ماندن است. پیش بینی نتیجه ی این قیام حق طلبانه که از بیست و پنجم شهریورماه ۱۴۰۱ پس از قتل وحشیانه ی مهسا (ژینا) امینی، زن بیست و دو ساله ی کورد آغاز گردیده، بسیار دُشوار می باشد.
با در دست داشتن داده ها، از یک سو اَبر قدرت ها (آمریکا، اروپا، چین، روسیه، …) می خواهند در قدرت ماندن آخوندهای اسلامی قرون وُسطائی را حفظ نمایند، زیرا از ماهیّت رژیم حاکم آگاه هستند، اما هنوز نمی دانند که چه کسانی بر کُرسی قدرت خواهند نشست تا بتوانند به تأمین منافع اجتماعی- اقتصادی- سیاسی طبقاتی آنان ادامه دهند. از جانب دیگر، مردم زحمتکش فاقد یک خود- سازماندهی متحد و همبسته ی نیرومند هستند. و مُهم تر از هر چیز دیگر در این زمینه این است که مردم هنوز مُسلّح نشده اند تا قادر باشند با ماشین نظامی دولت اسلامی – شیعی سِتم پیشه روبرو شده و در بهترین حالت، آن را درهم بشکنند. از دیدگاه تاریخی، یک چیز در نهایت به روشنی ثابت شده است که «مردم مُتحد و هَمبسته شکست ناپذیر هستند».
زحمتکشان می بایستی تنها به قدرتِ خود بدون هیچ گونه تکیه به رهبری فردی یا حزبی در هر شکلی بیندیشند و آغاز به تشکیل یک شورای خود- مدیریت اُفقی و کاملن دموکراتیک از خانواده، مهد کودک، مدرسه، دانشگاه، منطقه مسکونی و محل کار، برای ساختن یک سیستم انسانی – سیاسی اجتماعی کُنفدرال، بدون وجود هر گونه “دولت-ملت” همراه با وابستگی ضروری آن، پارلمان بورژوائی نمایند؛ زیرا سیستم سرمایه داریِ استثمارگر، پوسیده و فریبکارِ کنونی، نَه می خواهد و نَه می تواند بشرّیت را از این بُحران روزافزونِ جهانی، نجات دهد.