براساس تصمیم سازمان غذا و داروی ایران، فروش شیر خشک در دواخانه‌های این کشور با ارائه کد ملی و تاریخ تولد نوزاد انجام می‌شود. این اقدام باعث نگرانی مهاجران و بلوچ های بی شناسنامه ایران شده است، چون آنها کُد ملی (شماره شناسنامه) ندارند.
«کُد ملی فقط مختص اتباع ایران است که دارای شناسنامه هستند و حتی با پاسپورت و کارت مهاجرت نمی‌شود شیر خشک تهیه کرد. با کد فراگیر روی پاسپورت، کد سرشماری اتباع و کارت آمایش هم نمی‌شود شیر خشک تهیه کرد.»
حتی برای خریدن نان خشک نیاز به کارت بانکی است که افغانستانی های پناهجو و بلوچ های ایرانی بدون شناسنامه فاقد آن هستند.
حالا که شیر خشک سهمیه بندی شده و دیگر به اتباع خارجی فروخته نمی‌شود، زمینه برای کسانی فراهم شده که این ماده خوراکی مهم را در بازارهای سیاه به قیمتی گزاف به فروش می‌رسانند.
تولیدکنندگان شیرخشک در کشور می‌گویند که ظرفیت تولید ۱۱۷ میلیون عدد شیرخشک در سال را دارند ، این در حالی است که مصرف سال گذشته شیرخشک در کشور، ۶۱ میلیون عدد بوده است. این یعنی تولیدکنندگان داخلی در صورت در اختیار قرار گرفتن مواد اولیه، می‌توانند نزدیک به دو برابر نیاز کشور را تولید کرده و حتی به صادرات فکر کنند. این در حالی است که واردات هر شیرخشک، سه برابر ارزبری بیشتر به نسبت تولید در داخل کشور دارد.
چنانچه ارز مورد نیاز جهت واردات محصول نهایی، به تولیدکنندگان داخلی تخصیص داده شود، آنها قادر هستند ظرف حداکثر ۳ ماه، مشکل کمبود شیرخشک را برطرف نمایند.
طبق آمارهای حکومتی، بلوچستان با امار رسمی ۵۵ هزار بی شناسنامه در صدر است در حالی که تعداد واقعی بیش از این است و معضل بی شناسنامگی برای بلوچ ها در جغرافیای ایران وجود دارد و فعالان بلوچ تعداد افراد بلوچ بی شناسنامه در کل جغرافیای ایران را نیم میلیون نفر تخمین زده اند.