نشست با طالبان از سوی برخی از زنان معترض افغانستان به مثابه بخشش است و فراموشی جنایاتشان!
جمله «نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم» که از سوی مدافعان عدالت خواه جامعه بکار می‌رود، تنها حاوی یک حس انسانی نیست، بلکه با خود یک پیام جدی را به جامعه انسانی و هم به قدرتمداران یادآوری می‌کند که هرگز اجازه نخواهیم داد که هیچ جنایتی دیگر در حق ما انسان‌ها ارتکاب شود و واکنش خواهیم نشان داد.
هیچ بخششی برای جنایتکاران یا همدستانشان، چه در زمینه کشتار فیزیکی و چه در تفکرات فاشیستی و همچنین مدافعان و مبلغان آنها، پذیرفته نخواهد شد و گذشت نخواهیم کرد. بر این باوریم که هر جنایتی و یا همکاری با قدرت‌های ضدمردمی که بخشش پیدا کند، فجایع انسانی بزرگ‌تری را تکرار خواهد کرد.
اگر بخشش کنیم، تکلیف ارزش‌های درست انسانی مان مانند مقاومت و مبارزه در برابر ستمگران، مبارزه با بی‌عدالتی، مبارزه بر علیه زن ستیزی، مبارزه بر علیه سکسیسم، مبارزه و مقابله بر علیه تفکرات ارتجایی، مبارزه برای برابری انسان‌ها، مبارزه بر علیه مردسالاری، مبارزه برای حقوق محرومان، مبارزه با تفکرات نژادپرستی، مبارزه با فاشیسم، مبارزه با نسل‌کشی و مبارزه با اشغالگری، به چه شکلی خواهد بود؟
به این صورت، با فرهنگ بخشش، مبارزه با این دست از مفاهیم ضرورت و کاربرد خود را نیز به مرور زمان از دست می‌دهد و بی‌ارزش و بی‌معنا می‌شود وقتی قرار است همه ستمگران بخشیده شوند.
جامعه‌ای که بخشش و فراموشی را الگو قرار دهد، در دراز مدت تن به ستم و بی‌عدالتی خواهد داد، به یک جامعه‌ای ایستا، بی‌حرکت و مطیع تبدیل خواهد شد. در چنین جامعه‌ای، مقاومت و مبارزه برای برقراری عدالت ممکن نخواهد بود، زیرا ستمگری مشروعیت یافته و ستمگر بیشتر بر اریکه قدرت می‌تازد، چرا که می‌داند در نهایت بخشیده خواهد شد.
همچنین با بخشش، دادخواهی موضوعیت خود را از دست می‌دهد. بیشترین مبلغان بخشش از ادیان هستند، اما این ادیان با توجه به منافع خود بخشش را ترویج می‌دهند و با تزریق فرهنگ بخشش به جامعه، می‌خواهند مردم را بهتر کنترل کنند.
بخشش تایید خشونت است، بخشش خشونت را تقویت می‌کند، بخشش موجب رشد تفکرات غیرانسانی و رفتارهای خشونت‌آمیز در جامعه می‌گردد، بخشش جامعه را به سکوت در برابر بی‌عدالتی فراخوانی می‌کند، بخشش سکوت یا بی‌طرفی و نظارت بر ستمگر، جامعه را بیشتر به سمت ناامنی پیش می‌برد.
نه می بخشیم نه فراموش می کنیم!
اتحادیه آنارشیست های افغانستان و ایران