۸ مارس، روز جهانی زن، روزی برای دفاع از حقوق تمام زنان جهان است؛ نه یک روز نمادین، نه جشنی صرف، و نه بستری برای بازتولید روایت‌های مرکزگرایانه که تنها زنان طبقه‌ی متوسط و مرفه را به رسمیت می‌شناسد. این روز، روز خشم و مبارزه‌ی میلیون‌ها زن و کوئیر در سراسر جهان است که تحت ستم ساختارهای دولتی، مذهبی، نظامی و سرمایه‌داری، هر روز برای حقِ زندگی، حقِ بدن، و حقِ آزادی مبارزه می‌کنند.
در سودان، جنگی که ۲۲ ماه آست همچنان ادامه دارد، میلیون‌ها زن را به ورطه‌ی گرسنگی، تجاوز و آوارگی کشانده است. زنانی که در سکوت رسانه‌ها، در میان خاک و خون، به فراموشی سپرده می‌شوند. آمارهای تقریبی از تجاوزهای سیستماتیک، برده‌داری جنسی، و بحران انسانی در این کشور، تصویری وحشتناک از سرنوشت زنان و کودکان در جنگ‌های قدرت‌های دولتی و شبه‌نظامی ترسیم می‌کند.
در افغانستان، از سال ۲۰۲۱ و با تحویل قدرت به گروه تروریستی طالبان طبق توافق دوحه، یکی از تاریک‌ترین دوران تاریخ معاصر برای زنان آغاز شد. زن در این سرزمین از جامعه، سیاست، اقتصاد، بهداشت، آموزش، ورزش، هنر و تمامی عرصه‌های زندگی حذف شد. زنان به بردگانی در چارچوب خانه بدل گشتند و بدن‌های‌شان در خیابان‌ها زیر تازیانه‌های طالبان زخم برداشت. هزاران زن در زندان‌های این گروه گرفتارند. آینده‌ی زنان، کودکان دختر و افراد LGBTQ+ در افغانستان نابود شده است. فاجعه‌ای که نه‌تنها زندگی‌های فردی را در هم شکسته، بلکه در ابعاد اجتماعی، تاریخی و انسانی، زخمی جبران‌ناپذیر بر این سرزمین خواهد گذاشت.
در ایران، زنانی که در خیزش «ژن، ژیان، ئازادی» در برابر استبداد ایستادند، یا در زندان‌های حکومت اسلامی فاشیستی ایران همراه با کودکان‌شان اسیر شدند، یا در خیابان‌ها با شلیک انبوه گلوله‌های ساچمه‌ای، چشم‌های‌شان را از دست دادند. شلاق، شکنجه، زندان، قتل‌های ناموسی و خشونت دولتی، همچنان از زنان و دختران قربانی می‌گیرد. هم‌زمان، بخشی از اپوزیسیونی که در خدمت نظم حاکم است، تصاویر کشته‌شدگان اعتراضات را با هوش مصنوعی تغییر می‌دهد تا مطابق استانداردهای زیبایی هالیوودی باشند، گویی که حتی در مرگ نیز، بدن زن باید در خدمت معیارهای مصرف‌گرایانه‌ی سرمایه‌داری باشد..
در فلسطین، رژیم صهیونیستی اسرائیل طرح‌هایی برای اشغال سرزمینی و کوچ اجباری در حال اجرا دارد. زنان و کودکان در غزه، در میان آوار و خون، قربانی بمباران‌های سیستماتیک و محاصره‌ی اقتصادی هستند. و این نه فقط یک جنگ، بلکه بخشی از پروژه‌ی بلندمدت پاک‌سازی قومی و استعمار نوین است.
در بیش از ۱۲۰ نقطه‌ی جهان، جنگ و ناآرامی، میلیون‌ها زن و کودک را در معرض خشونت، بردگی جنسی، گرسنگی و مرگ قرار داده است. اما جنگ، فقط میدان نبرد نیست؛ جنگ در مرزهاست، در اردوگاه‌های پناهجویان، در خیابان‌های اروپا که زنان و کودکان مهاجر را قربانی می‌کنند. جنگ در سیاست‌های ضدمهاجرتی راست افراطی است که در آمریکا و اروپا، زنان، کودکان و افراد کوئیر را حذف، سرکوب و به مرگ سوق می‌دهد. جنگ در اشغال‌گری پوتین است، در برنامه‌های ترامپ و فاشیست‌ها که زنان و کودکان را در سیاست‌های امپریالیستی خود قربانی می‌کنند.
۸ مارس یادآور این حقیقت است که مقاومت زنان، کوئیرها و تمام فرودستان، همواره ادامه دارد. اما این مبارزه زمانی معنا دارد که تمامی زنان را دربر بگیرد؛ نه فقط زنان طبقه‌ی متوسط، نه فقط زنان کشورهای قدرتمند، نه فقط کسانی که در چارچوب‌های رسانه‌ای غربی جای می‌گیرند. محدود کردن روز جهانی زن به زنان مرکز‌نشین و مرفه، نوعی خشونت و حذف است.
ما فریاد زنان حاشیه‌ای و از آن ها هستیم، زنانی که تصویرشان سانسور می‌شود، صدای‌شان شنیده نمی‌شود، بدن‌های‌شان در جنگ‌ها و خیابان‌ها قربانی می‌شود. ۸ مارس روزی برای این زنان است؛ برای زنان زندانی، زنان مهاجر، زنان تحت اشغال، زنان قربانی جنگ، زنان تحت سرکوب مذهبی، و همه‌ی آن‌هایی که سیستم سعی دارد نادیده بگیرد.
ما، علیه دولت‌ها، علیه سرمایه‌داری، علیه مردسالاری، علیه هرگونه سلطه‌ای که بدن و زندگی زنان را کنترل می‌کند، مبارزه می‌کنیم.
۸ مارس، روز مبارزه‌ی ماست، تا زمانی که هیچ زنی و هیچ انسانی در هیچ نقطه‌ای از جهان، برده‌ی هیچ سیستمی نباشد.
فدراسیون عصر آنارشیسم / ۸ مارس ۲۰۲۵