رنزو نواتوره، شاعر و اندیشمند ایتالیایی اوایل قرن بیستم، یکی از چهره‌های متمایز در تقاطع هنر و آنارشیسم است؛ شخصیتی که میان شور شاعرانه و عصیان سیاسی، راهی منحصر به فرد گشود. در روزگاری که اروپا زیر سایه جنگ، سرکوب و ایدئولوژی‌های سخت‌گیر می‌زیست، نواتوره از فردیت، تخیل و آفرینش به‌مثابه کنشی رهایی‌بخش سخن گفت.

او آنارشیست بود، اما نه از سر نفی صرف یا میل به تخریب. برای نواتوره، آنارشیسم تجلی خواستی ژرف برای زیستی شاعرانه بود؛ نوعی زندگی که از ساحت‌های خشک نظم و اطاعت بیرون می‌جهد و به سوی آفرینشِ بی‌میانجیِ زیبایی حرکت می‌کند. او معتقد بود که انسان نه در قالب‌های اجتماعیِ از پیش‌تعیین‌شده، بلکه در تجربه‌ی آزادی مطلق و فردی، معنا می‌یابد.

نواتوره از جنبش فوتوریسم ایتالیا تأثیر گرفت، اما به‌سرعت از جنبه‌های ملی‌گرایانه و نظام‌گرای آن فاصله گرفت. او در نوشتار خود، وجوهی از ادبیات نیچه، شور سرکش دادا و زیباشناسی نمادگرایان را درهم آمیخت تا جهانی را تصویر کند که در آن، مرز میان زندگی و هنر از میان برداشته شده است.

در جهان نواتوره، هنر و آنارشیسم دو روی یک سکه‌اند: هر دو در پی گشودن افق‌هایی تازه برای زیستن، دیدن و آفریدن. او ما را دعوت می‌کند که نه فقط ساختارهای سیاسی، بلکه عادت‌های ذهنی، الگوهای تفکر و حتی زیبایی‌شناسی‌های مسلط را به پرسش بگیریم. نظرات او در اثر برجسته‌اش با عنوان در پی هیچ خلاق  بازتاب یافته است.

جامعه زندان است و باشکوه‌ترین تالارهایش، سلول.
نمی‌خواهم هیچ دیواری مرا دربربگیرد، نه قانون، نه اخلاق و نه عرف.
آنارشی را زیستن تنها نفی اقتدار نیست؛ بلکه سرشار، شاعرانه و مخاطره‌آمیز زیستن است؛ تبدیلِ هستی به اثری هنری.

رنزو نواتوره، که آزادیِ لازم برای بیان هنری را تنها در فضایی عاری از سلطه ممکن می‌دید، پس از سال‌ها مبارزه‌ی هنری و مسلحانه، سرانجام در کمینی که نیروهای فاشیست برایش تدارک دیده بودند، به ضرب گلوله کشته شد. او پیش از آن مدت‌ها تحت تعقیب بود و اغلب مخفیانه زندگی می‌کرد. اما راهی که او آغاز کرد با مرگش پایان نیافت و مشی او الهام‌بخش بسیاری شد.