برگردان به زبان فارسی: هاسّه-نیما گُلکار
شبکه‌ای از گروه‌های آنارشیستی و ضدّاقتدارگرائی که در سراسر جهان آکسیون های همبستگی انجام می‌دهند؛ از تابستان ۲۰۱۳ میلادی اعضای چندین «گروه آنارشیستی سیاه» (بِلاک آنارشیست) درباره ی ضرورت مُعرفی یک «روز بین‌المللی برای زندانیان آنارشیست» وارد بحث و گُفتگو گردیدند، و با توجّه به این که تاریخ‌های مُعیّنی برای «روز دفاع از حقوق زندانیان سیاسی» یا «روز عدالت برای زندان» وجود داشت، ما مُهمّ دانستیم که درباره ی وضعیّت و شرح حالِ زندگی رفقای خود نیز تأکید نمائیم.
بسیاری از آنارشیست‌های زندانی هرگز توسط سازمان‌های رسمی حقوق بشر به عنوان «زندانی سیاسی» شناخته نمی شَوَند، زیرا دَرک آنان از عدالت اجتماعی به‌شدّت محدود به قوانین سرمایه‌داری است که برای دفاع از دولت و جلوگیری از تغییرات اجتماعی طرّاحی شده‌اند. هم زمان، حتّا ما درون جوامع فردی خودمان نیز بسیار اندک درباره ی سرکوبی که در کشورهایمان وجود دارد می‌دانیم، تا چه برسد به نام‌ها و پرونده‌های بسیاری از رفقای زندانی مان [در جُغرافیاهای دیگر].
بنابراین، شما را به کُنش‌ها در طول «هفتهٔ همبستگی با زندانیان آنارشیست» فرا می‌خوانیم.
بر علیه زندان در جامعه ها، و به سوی پیوند و ارتباط با یکدیگر!
ایستادن در بیرون از زندان ما را با واقعیّت تلخِ بیگانگی و جُدائی روبه‌رو می نماید. دیوار، حصار، بُرج‌های نگهبانی، دوربین‌های نظارتی، قفس‌های بتونی و فولادی با هدفِ جُداسازی مُتهمان و به اصطلاح «گُناهکاران» از بقیه ی انسان ها در جامعه؛ مفاهیم بازپَروَری و توبه که از ایدئولوژی‌های دولت‌ها ساخته شده‌اند تا اقتدار خود را حفظ و تثبیت نمایند، قلمروها را با هویّت‌های ملی ثابت، مُنجمد کنند و هر چیزی را که بیرون از مفاهیم آنان از قانونیّت، پیشرفت، اخلاق و اَرزش های سرمایه‌دارانه باشد، مُجازات نمایند. موضوع این است: هنگامی که در بیرون دیوارهای زندان می‌ایستیم، درمی‌یابیم که این یک سازه ی قابل لَمس می باشد. این یک دیوار است، این بُتون است، این ماتریال است و کسانی که آن را کارا نِگه می‌دارند، موجودات زنده هستند… بله، در زندان‌ها ما را آن‌قدر ایزوله می‌کنند تا خودمان اجازه دهیم که آن‌ها را بپذیریم. دیوارها برای ما که در بیرون هستیم ثابت و دائمی می‌شوند، تا اینکه جُدائی تحمیل‌شُده ی آن‌ها را بدست فراموشی سپُرده و بپذیریم. امّا آنان که در درونِ قفس و جعبه ها به سَر می بَرند نمی‌توانند فراموش کنند، زیرا که هر روز با واقعیّت سختِ زندگی در درون آن مُواجه هستند. تا زمانی که دولت‌ها وجود دارند، زندان‌ها نیز وجود خواهند داشت، و ما خود را در درونِ دیوارهای آن خواهیم یافت.
این همبستگی، در ادامه ی یادها و خاطره ها هستند تا ما مبارزه و زندگی رفقائی را که پیش از ما بوده اند را ادامه دهیم. ما اندیشه‌ها و کُنش‌های انسان هائی که با قفس‌ها و بُتون از ما جُدا شده‌اند را بر دوش گرفته و حَمل می کُنیم، تا پیوستگی و ارتباط در کُنش‌های بی‌پایانِ «مقاومت» که برای ساختنِ زندگی و جستجوی آزادی است را بیآفرینیم. زندان‌ها و مُبارزاتی که در درون دیوارهایشان رُخ می‌دهند، مشارکتی مُداوم در حافظه ی جمعیِ مُقاومت هستند؛ چه در ژرفنای کُنشِ دیکتاتوری‌های توتالیتر و چه در کانونِ «دموکراسی اجتماعی» که خشونت دولتی در آن طَعم متفاوتی دارد. دولت‌ها در هر جا که قادر باشند به سازه های اندیشه‌هایتان نفوذ نمایند و بتوانند شما را زیر نگاهِ همه‌گیر و فراگیرش در خط آتش آن قرار دهند، هیچ‌گاه از تلاش در خاموش کردنِ شُعله‌های سَرپیچی و مقاومت بازنمی‌ایستند.
ما همبستگی را در شکل های گوناگون آن بازمی‌شناسیم – از پیوندها و دوستی‌ها تا تَبادل اندیشه و گفت‌وگو ها، تا لحظات مُشترکِ حَمله – رفقای ما مُنزوی نمی‌مانند، بلکه اجزاء زنده و تنفّسیِ پیوسته‌ای از مبارزات ما هستند. ما همراه با آنان که از دیوارهای مَرزی عبور می کُنند، و در حالِ فرارند، آنان که در تبعید، در عمیق‌ترین سلول‌های انفرادی، آنان که در هنگام کُنش جان دادند، آنان که جنایت‌اِنگارده شدند، خواهیم بود.
بر علیه تمامی زندان‌ها!
ما زندگی‌ای سَرشار از تَنش و نافرمانی را در جستجوی پیوند با یکدیگر برمی‌گُزینیم!
شما نمی‌توانید نیرویِ زندگی را دَفن کُنید!
solidarity.international/index.php/week-of-solidarity-with-anarchist-prisoners
برای مشاهده ی لیست تعدادی از زندانیان آنارشیست تا تاریخ ۴ اُکتبر۲۰۲۴ بر روی لینک پی. دی.اف زیر کلیک نمائید: