احمد بالدی، جوان ۲۱ ساله‌ی اهوازی، پیش از آن‌که شعله‌ها بدنش را بسوزانند، سال‌ها در آتشی دیگر می‌سوخت؛ آتشی که نامش «تحقیر سیستماتیک» است.
او قربانی یک حادثه‌ی ناگهانی نبود، بلکه محصول مستقیمِ یک ساختارِ خشونت‌ساز است که در آن فقر، تحقیر، بی‌عدالتی و بی‌قدرتی اجتماعی، چهره‌ی روزمره‌ی زندگی فرودستان شده است.
خودسوزی احمد، اگرچه به جسم او محدود بود، اما معنایش به پیکره‌ی جامعه پرتاب شد:
فریادی علیه نظمی که انسان را تا مرز نیستی می‌راند تا شاید دیده شود.
مسئله، فقط احمد نیست؛ بلکه ساختاری‌ست که احمدها را می‌سازد.
آنچه رخ داد، نه یک تراژدی شخصی، که یک حقیقت سیاسی است:
وقتی نظام اجتماعی امکان اعتراض، نمایندگی، و دادخواهی را از انسان می‌گیرد، تن تبدیل به آخرین رسانه‌ی فریاد می‌شود.
احمد همان نقطه‌ای است که در آن انسانِ بی‌صدا، بدن خود را به بیانیه و فریادش تبدیل می‌کند.
و در این نقطه ما تنها با مرگ احمد روبه‌رو نیستیم؛ بلکه با مرگ «حقِ زیستن» روبه‌رو هستیم.
حقی که باید برای همه ما پاسداشت و بازستانده شود.
ما ناشهروندان تحت حکومت جمهوری اسلامی رنج می‌بینیم، می‌سوزیم، اشک می‌ریزیم، خشمگین می‌شویم، اما کمتر فرصت آن را داریم که رنج مان را به فریاد و خواستی مشترک تبدیل کنیم.
تا زمانی که رنج فردی بماند، سرنوشت احمد تکرار خواهد شد.
اما هنگامی که این رنج بردن سیاسی، به «گفتار جمعی» تبدیل شود، قدرت جمعی شکل می‌گیرد.
هر نظام سلطه، از پراکندگی و تکه‌تکه بودن روایت ها و انسان ها تغذیه می‌کند.
پس اولین گام انقلابی، نه خشمِ بی‌هدف، بلکه پیوند دادن رنج‌های جداافتاده به یک روایت جمعی و ماندن و هم صدایی در کنار یکدیگر است.
انقلاب همیشه با قدم‌های بزرگ شروع نمی‌شود
تحول اجتماعی و سیاسی، محصول تجمع حرکت‌های کوچک، خلاق، مداوم و پیوسته است.
نطفه‌ی تغییر، در کنش‌های کوچک و خودانگیخته‌ای بسته می‌شود که رفته‌رفته شبکه می‌سازند.و هرکدام از ما در این ایستادگی و شبکه سازی نقش قابل توجهی داریم.
مهم نیست که امکان کنش ورزی و شورشگری برای ما چه قدر محدود است. مادامی که با خلاقیت، جهان و زندگی که از ما دزدیده شده اند را تا حد توان باز پس بگیریم و یا در راستای احقاق آن حق زندگی کردن نازیسته حرکت کنیم.
شانس زیادی برای ایجاد کردن تغییرات مثبت خواهیم داشت.
در کنار شما صدای ما هستیم و برای ما می ایستیم.
و شما و خودمان را،ما را به ایستادگی برای بازپس گرفتن آزادی و حق حیات این ناشهروندان و احمد بالدی ها فرامی خوانیم.
زن،زندگی،آزادی
جبهه آنارشیستی