شبُ
سفیدی ِ چشم قرمز
خیره به سیاهی ِ سقف
صبح ُ
زیر ِ چشم سیاه
خیره به سفیدی ِ سقف
می رود
تا گم شود
خود را در خود
گم کند
شهر پر از صف وُ
هر پایش در یک صف
غروب بر می گردد ولی
در او یک صف همیشگیست
که همیشه درگیر ِ چند درگیری ست
و باز شب وُ
سفیدی ِ چشم ِ قرمز