معجزه ی عصر ما همین چادر های فراموشی و خاموشی ست که پیامبران بلاهت ،بر سرمان کشیده اند و ما با چشمانی کور ،در شهر قدم می زنیم و غریو بی عدالتی در گوش هایمان لال می شود..عصرها در خیابان “فرهنگ حسینی” از لا به لای صدها آگهی فروش کلیه عبور می کنیم و به حکومتی سکولار دموکرات می اندیشیم…و چند خیابان آن طرفتر بر حقایق جامعه ، اسید فراموشی می پاشیم…و این چنین فقر به مفهوم جامعی بدل می شود که کل طیف زندگی مان را در بر می گیرد…