در پی گذشت چهل سال و اندی عمر از حکومت جمهوری اسلامی، جان میلیون‌ها جوان تباه شده است. میلیون‌ها زن زیر استبداد دینی و مردسالاری آن شکنجه، تجاوز، و کشته شده‌اند. هزاران دادخواه پشت میله‌های زندان عذاب می‌کشند.
فریاد رنج مردمان، تمام این جغرافیای سیاسی به نام ایران را پر کرده است.
مردم ساکن در جغرافیای ایران انگیزه بسیاری برای عزاداری و اعتصاب دارند. هر روز سال برای سالیان دراز را می‌توانیم با سوگ قربانیان جمهوری اسلامی بگذرانیم.
ولی الان وقت جنگ است و نه عزا!
اکنون وقت خشم و خروش است و نه کناره‌نشینی و سکوت!
زمان فعالیت است و نه منفعل‌گشتن.
با وجود این کاسبان مرگ، عزاداری واقعی ممکن نیست.
تا وقتی منشأ بیماری ما را شکنجه می‌دهد، شفا از عوارض آن ممکن نیست.
تا زمانی که خنجر جمهوری اسلامی سینه‌مان را دریده است، بهبود از زخم آن ممکن نیست:
و اکنون وقت اعتصاب و خانه‌نشینی نیست، وقت عمل است. در این زمان حساس، فراخوان اعتصاب باید با دعوت به مبارزه خیابانی همراه باشد وگرنه به خانه‌نشینی کشیده و باعث منفعل شدن جامعه می‌شود.
ما آنارشیست‌ها پشتیبان ادامه اعتراضات و تظاهرات و خواهان گسترش آن در پهنه و عمق فعالیت‌های انقلابی و ضدرژیم هستیم تا این رژیم نکبت‌بار سرانجام سرنگون شود.
نیروهای توانمند مردم را مسلح کنند. یکی از اهداف انبارهای اسلحه باشد تا هرچه بیشتر از مردم مسلح شوند. یکی دیگر از اهداف، آزاد کردن زندانیان باشد.
تمام دکان‌ها و کاسبی‌های رژیم را باید گرفت و توزیع کرد و آنچه می‌ماند را به آتش کشید.
دستگا‌ه‌های سرکوب حکومت مانند ماشین‌های پلیس و گشت ارشاد و شعبه‌های پلیس، مورد حمله و تخریب قرار گیرند.
تک تک نیروهای انتظامی باید مرگ را جلوی چشم خود ببینند و تجربه کنند.
تمام روحانیون که به دفاع از گشت ارشاد برخاسته‌اند، چه در مقام کوچک و چه در مقام بزرگ- باید مرگ با تمام وجود خود لمس کنند.
دنیا را روی سر ما خراب کردند. وقت آن رسیده که دنیا را بر سر آنها خراب کنیم.
«عجله کن رفیق و به پلیس، قاضی، و رئیس شلیک کن. همین حالا، قبل از اینکه پلیس جدید جلویمان را بگیرد.
عجله کن به نه گفتن، قبل از اینکه سرکوب جدید ما را متقاعد کند که نه گفتن بیهوده و دیوانگی است و باید پذیرایی از آسایشگاه روانی (جامعه کنونی) را بپذیریم.
عجله کن برای حمله به سرمایه، قبل از اینکه یک ایدئولوژی تازه سرمایه را برای‌مان مقدس کند.
عجله کن برای امتناع از کار، قبل از اینکه یک سوفسطایی جدید دوباره به ما بگوید: “کار ما را آزاد می کند.”
عجله برای مبارزه، عجله برای مسلح کردن خود.»
– الفرد بونانو (Alfred Bonanno)، کتاب «شادی مسلحانه (Armed Joy)»
بخش رسانه ای فدراسیون عصر آنارشیسم