صبح روز جمعه، 30 سپتامبر، مهاجم انتحاری با حمله بر مرکز آموزشی کاج در غرب کابل، باعث کشته و زخمی شدن بالاتر از 100 دانش‌آموز دختر و پسر گردید.
به گفته‌ی دانش‌آموزان این آموزشگاه، امروز قرار بود امتحان آزمایشی کانکور با اشتراک 700 تن که 400 تن آنان دختران و 300 تن دیگر آنان پسران بودند، برگزار شود.
حوالی ساعت 7 صبح، مهاجم انتحاری فرد محافظ جلوی دروازه عمومی را هدف شلیک قرار می‌دهد و بعد داخل آموزشگاه شده، نخست بر دانش‌آموزان تیراندازی می‌کند و سپس مواد انفجاری را که به همراه داشته منفجر می‌کند.
دقایقی بعد از این حادثه، مردم محل تلاش می‌کنند تا دانش‌آموزان را از زیر آوار بیرون کشیده و زخمیان را به شفاخانه انتقال دهند.
آمبولانس‌ها با تأخیر به محل حادثه می‌رسند و نیروهای مسلح طالب نه تنها که با آسیب دیده‌گان و زخمیان این حادثه همکاری نمی‌کنند بلکه مانع همکاری مردم نیز می‌شوند.
و اینگونه زخمیان با ساعت‌ها کندی به شفاخانه انتقال داده می‌شوند که بیانگر قتل دست‌جمعی و کشتار گروهی از سوی طالبان است.
همچنان برای بسته‌گان قربانیان حتی اجازه داده نمی‌شود که به مجروحان شان رسیده‌گی کنند ویا این‌که جسد عزیزان شان را پیدا کنند.
برخورد ملیشه‌های گستاخ طالب با بسته‌گان قربانیان این حادثه غیرانسانی بوده و به رسانه‌ها اجازه پوشش خبری داده نمی‌شود. چنانچه مردم و به خصوص زنان پشت شفاخانه‌ها صف کشیده بودند تا به مجروحان خون اهدأ کنند، اما برای شان اجازه داده نشد. بخصوص که به زنان گفتند، زن حق ندارد خون اهدا کند.
هرچند که تمامی مردم افغانستان قربانی دستگاه‌های استبدادی نظام‌های حاکم در افغانستان بوده‌اند؛ اما هزاره‌ها بیشتر از صد سال به این طرف مورد نسل‌کُشی و حذف سیستماتیک قرار گرفته‌اند.
حمله به مراکز آموزشی، مساجد و مکان‌های عمومی هزاره‌های افغانستان در چند سال پسین به صورت هدف‌مند درحال اجرا است.
این حمله‌های سازمان‌یافته که خواست‌گاه مذهبی_قومی دارد، از سوی بنیادگرایان دینی مانند داعش و طالب به همکاری حکومت‌های پیشین انجام می‌گردید و اکنون، این طالبان هستند که به هردوی سعی دارند اقوام مختلف افغانستان و بخصوص هزاره‌ها را در اماکن عمومی و به شکل گروهی به قتل برسانند.
سخن‌گویان گروه تروریستی طالب با پرده افگنی و کتمان آمار قربانیان و سربازان این گروه با اجازه ندادن به رسانه‌ها و مردم محل می‌خواهند جنایت خود و برادران دینی شان را لاپوشانی کرده و همان رسم همیشگی‌شان را پیش بگیرند.
در ضمن، نهادهای بین‌المللی به اصطلاح حقوق بشری، دولتی چون آمریکا به عنوان پدرخوانده و حامی طالب و برخی رهبران مفسد افغانستان، با پیام‌های پوشالی اشک تمساح ریختند و این حادثه را تقبیح کردند؛ اما واقعیت این است که همین‌ها با همکاری به گروه تروریستی طالب و حمایت از گروه‌های افراطی مانند داعش و امثال آن دست‌های خودشان نیز در خون مردم آلوده است.
با تاسف این چرخه‌ی جنایت و کشتار ادامه دارد. قربانی این حکومت‌های دیکتاتور، مفسد و فاشیست مردم و به خصوص زنان و جوامع تحت ستم مانند هزاره‌هاست.
اگر مردم علیه این دستگاه‌های مستبد برنخیزند، این رنج همان‌گونه که دامن‌گیر بشریت بوده تا آخر به گونه‌های فجیعانه‌ی دیگر استمرار خواهد داشت.
همان‌طوری که امروز پدر و مادر هزاره توته‌های بدن فرزندان شان را از زیر آوار جمع‌آوری می‌کنند؛ درد و داغ‌های قلب صدها انسان هزاره همچو لکه‌ی ننگی بر تاریخ بشریت باقی خواهد بود.