یک گام به عقب و خاموشی!

ماه‌های نخست تسلط طالبان بر افغانستان و تسلیم‌دهی سازمان‌یافته‌ی حکومت افغانستان به این گروه تروریستی از سوی حکومت آمریکا و حکومت‌هاي دخیل در پروسه‌ی طالب، همراه با یک عمل‌کرد غیرمنتظره و شجاعانه‌ی زنان افغانستان بود. زنان افغانستان در کابل و ولایات افغانستان به صورت گروه‌های خودسازمان‌دهی شده و آنارشیستی دست به اعتراض علیه دستگاه طالب زدند، تا جایی‌که توانستند این گروه را در میدان سیاست و رسانه‌ها به چالش بکشند. هرچند طالبان در نخست ظاهراً با اندک مدارا با این شورش‌هاي مردمی برخورد کردند، اما خیلی زود چهره‌ی واقعی شان‌را با ترور، بازداشت و سرکوب خفقان‌آور نمایان ساختند. چنانچه اکثرا معترضان و فعالان ضد طالبی مجبور به ترک کشور شدند و تعداد باقی مانده در افغانستان محکوم و مجبور به سرکوب و خاموشی گردیدند.

طالب با کارت دینی و عوام‌فریبانه معترضان حاضر در میدان را به غرب‌گرایی و پروژه‌بگیری کشورهای غربی و غیراسلامی متهم ساختند و تا اینجای کار خیلی موفق هم بوده‌اند. این ادعا را با اعتراف اجباری زنان و چهره‌های معترض می‌توان مشاهده کرد. “پیام این عمل‌کرد گروه طالبان از طرفی بازی با افکار عامه برای متهم‌سازی نیروهای مردمی به همکاری باحکومت‌های غربی بود و از طرفی هم تحقیر و شکنجه‌ی روانی بازداشت‌شده‌ها”. درحالی‌که حکومت طالبان خود، در هفته ۴۰ میلیون دالر به طور رسمی و میلیون‌ها دالر دیگر از مجراهای مبهم و استخباراتی، کمک حکومت‌های غربی و آمریکا را دریافت می‌نماید.

رویکرد جنگ روانی طالبان خیلی زیرکانه و حیله‌گرانه بوده است. چون در بین گروه‌های معترض افراد نفوذی رهبران فاسد حکومت پیشین و حتی نفوذی‌هاي خود طالبان رخنه نموده بود، با این هدف که بتوانند برایند آن‌را مصادره ویا بدنام کنند. طوری‌که رفیق‌هاي آنارشیست‌ما بارها از این خطر هشدار داده بودند و حتی چندین برنامه‌ی کلاب‌هوس را مبنی بر مصادره‌ی اعتراضات زنان از سوی طالبان و دیگر چهره‌ها و نهادها برگزار نمودند. چنانچه نشانه‌های خیلی زیادی از مصادره و حتی خاموشی صداهای اعتراضی وجود داشت.

تقریباً یک سال و نیم از حکومت طالبان می‌گذرد. به نظر می‌رسد که حکومت‌های جهان هم طالبان را به عنوان یک حکومت پذیرفته اند و به طور غیرمستقیم دارند حمایت می‌نمایند. درحالی‌که شماری از زنان و مردان معترض و ضد طالبانی به جرم آزادی‌خواهی در زندان‌های این گروه شکنجه و زجرکُش می‌شوند. اما این‌طرف بدبختانه که صدا‌های اعتراضی و مردمی هم فروکش کرده و نزدیک به خاموشی مطلق است. این خاموشی واقعاً برای مردم دردآور و فاجعه است و برای طالبان یک دست‌آورد بزرگ. امیدوارم که گروه‌های اعتراضی و نیروهای فعال مردمی با تجدید قوا دوباره برخيزند و برای آزادی از زندانی به نام افغانستان تلاش مجدد نمایند.

همه با هم، برای رهایی و آزادی!

 نوشته ب_حزین