هدف آزادی به معنای واقعی است و نه سر خم کردن و اطاعت از سرور و فرمانروای دیگر با همان خرافات و آداب و رسوم پوسیده دولتمداری و سرمایه‌داری که مشروعیت وجود خود را از گذشتگان و مردگان میگیرند تا ما زندگان و امروزه مردمان.
هدف ساخت جوامعی است که مردم آزادانه و داوطلبانه با یکدیگر رابطه، مشارکت، و همکاری داشته باشند و نه نظام کنونی که فرمانروایان، هر کدام با زر ورقی متفاوت ولی با ماهیتی یکسان و با بهانه و سفسطه مشروعیت داشتن از خدا، طبقه خاص، و «مردم»، اراده خود را بر دیگران تحمیل میکنند.
هدف رهایی واقعی از دین و مذهب است و نه پیروی کورکورانه از ادیان دولتمداری و سرمایه‌داری که هرکدام همراه با خرافات و آداب و رسوم نامعقول و پوسیده و مرگبار خویش هستند و التماس به دریافت نعمت و برکت و یا کاستن خشم و مجازات در معابد پرشمار به اصطلاح دفاتر اداری و شعبه‌های بانکی و دیگر.
شاید این اهداف را نشدنی و آرمان‌گرایانه بپندارید ولی هم‌‌اکنون ایدئولوژی موجود در خیابانهای ایران آنارشیسم است. این قیام و انقلاب بدون رهبر، غیرمتمرکز، و با عملکرد مستقیم است که از اصول آنارشیسم، خودسازماندهی و مشارکت و همکاری داوطلبانه، ریشه میگیرند. از آغاز قیام، مردم در خیابان چشم به دهان رهبری ندوخته‌اند. آنها در خیابان همدیگر را یافته و داوطلبانه با یکدیگر همکاری و مشارکت و سازماندهی کرده و مستقیم، بدون اجازه‌گیری از بالاسری‌های بی‌بخار و غایب در خیابان، عمل کرده تا به اهداف مشترک سازماندهی خود در پایان برسند.
چرا؟ چونکه رفتار و کردار و زندگی آزادانه امری طبیعی در میان آدمی است. ساختارهای اقتدارگرا مانند دولتمداری و سرمایه‌داری و مردسالاری و دین‌سالاری چیز جز نهادهای از ریشه فاسد و کج و وارونه نیستند که در امور مردم اختلال و اختشاش و تجزیه‌گری میکنند تا بتوانند فضایی برای اعمال اقتدار خود، گستره‌ای برای سلطه‌گری و بهره‌کشی و برده‌کشی از دیگران، ایجاد کنند.
آنارشیسم انسانی‌ترین آرمان آدمی است که ما اصول آن را آگاهانه یا ناخودآگاه از کودکی یاد گرفتیم و بیشتر مواقع بر اساس آنها زندگی میکنیم. اهداف آنارشیست‌ها فقط این است که مردم رفتار و کردار آزادانه و با اصول آنارشیستی را میان خود و دیگران تشخیص و تقویت و گسترش دهند تا بتوانیم فردایی عاری از تحمیل و اجبار و اقتدار بسازیم.
غروب استبداد و استعمار و استثمار نزدیک است و وقت طلوع عصر آنارشیسم فرارسیده است.