شفاخانه‌ای در مالستان غزنی با ۹۰ بستر به همت و هزینه‌ی مردم ساخته شده است و برای مردم ارائه خدمات خواهد کرد.

این چندمین بار است که در طول سال کنونی، چنین اخباری را از فعالیت‌های داوطلبانه مردم در افغانستان می‌شنویم. پیش از این، اخبار اعمار مکتب، ساختن پل و جاده‌ها، کتابخانه‌ها و شفاخانه‌های دیگر نیز منتشر شده است.

 

 

مالستان از جمله مناطق مرکز افغانستان است. مردم ولایت های مرکز که عمدتا هزاره‌‌ها هستند در دوره‌های حاکمیت‌‌های مختلف از بودیجه‌های عمومی و دولتی در عرصه‌های گوناگون محروم بوده‌اند.

مردم این ولایت‌ها و مناطق آن به دلیل کوهستانی بودن منطقه و زمین‌های نامساعد شان برای کشاورزی یاد گرفته‌اند که با اتکا به خود زنده‌گی “بخور و نمیر” شان را مدیریت کنند. شاید یکی از دلایلی که این مردمان را بین دیگر افغانستانی‌ها به سختکوشی مشهور ساخته است، همین زندگی سختی بوده است که به‌ دلایل سیاسی و بخاطر نابرابری‌های موجود در سیستم دولتی به طور عمد بر آنان تحمیل شده است.

 

 

مردم در چنین شرایطی که هم با تبعیض آشکار و ظلم شدید روبه‌رور هستند و هم مجبور هستند به طالبان عشر و زکات بپردازند؛ هنوز هم با روش‌های خودمدارانه سعی دارند، وابستگی‌های شان را به دولت‌ها و حاکمیت‌ها کاهش بدهند. بدون شک این اقتدارگریزی، دل‌سردی و دل کندن مردم از حکومت‌ها و دولت‌ها است که با جایگزینی عمل داوطلبانه و خودسازماندهی به طور واضح نشان داده می‌شود.

حال دیگر خطاب مردم به حکومت این‌است که “مرا ز خیر تو  امید نیست، شر مرسان!” و قطعاً خاستگاه این بی‌باوری، فهم مردم نسبت به نیت دولت‌هاست.

 

 

با توجه به‌ این‌ مهم؛ پیش‌زمینه‌های آنارشیسم به طور بالقوه در افغانستان درحال شکل‌گیری است. فقط نیاز است که برای تحقق آن بیشتر از پیش تلاش شود.

مردم در مناطق و ولایت‌های مرکزی افغانستان بارها از  بی‌توجهی جمهوری پوشالی نیز انتقاد کرده‌بودند و بزرگترین تجمعات تاریخ افغانستان را علیه آن نظام و دولتش بر پا ساختند.

بدون شک که هیچ امیدی از حاکمیت طالبان ندارند و این بیشتر از هر زمانی، این مردم را متکی به خود خواهد ساخت.