پس از سرکوب جنبش‌های انقلابی توسط دولت‌ها که به کشتار معترضین می‌انجامد، خط رفرمیسم به دلیل سیاسی و اجتماعی، فضایی برای به میدان آمدن در عرصه سیاسی پیدا می‌کند.
یکی از آن دلایل، ضعیف شدن نیروی انقلابی است که پس از کشتار میدانی، زندان ،شکنجه، اعدام، موجب ترس و ناامیدی «مقطعی » در میان مردم و نیروهای انقلابی می‌شود و توانایی برای ادامه مبارزه رادیکال را از آنان سلب می‌کند.
در چنین شرایطی است که رفرمیسم سر بر می‌آورد.
از اینرو می توان گفت جوامعی که تجربه سرکوب خونین را دارند، به ناچار برای جلوگیری از کشتار بیشتر، روش‌های مسالمت‌آمیز و تدریجی را بر می‌گزینند.
قطعاً فشارها و تهدیدات مداوم حکومت‌ها باعث می‌شود که نیروهای سیاسی به همراه بخشی از مردم به دنبال راه‌های مسالمت‌آمیز برای دستیابی به تغییرات باشند. اصلاحات به‌عنوان تنها راه عملی انتخاب می‌شود تا بتواند با جلب حمایت‌های بین‌المللی و سازمان‌های حقوق بشری و با اعمال فشار دیپلماتیک بر رژیم‌های دیکتاتوری، آن هم به شکل محدودی به اجرا درآید.
حال اگر به طور مشخص به روند رفرمیسم حکومتی در ایران بنگریم، خاتمی و روحانی به عنوان روئسای جمهور اصلاح‌طلب محسوب می‌شوند. با اینکه این افراد به هر حال دارای اندکی پایگاه اجتماعی بوده‌اند، از آنجایی که وعده‌های شان هرگز به مرحله اجرا نرسید و هیچ سودی برای مردم نداشت در نهایت امر منجر به از دست دادن اعتبار و اعتماد حتی نزد قشر حامی خود شد.
تکرار وعده‌ها و حرف‌های توخالی بدون عمل، سرانجام، آن دسته از قشر متوهم به اصلاحات را به واقعیت و پذیرش این رساند که اصلاح‌طلبان حکومتی توانایی یا تمایل واقعی برای تغییرات را ندارند.
چون هدف اصلاحات تغییر بنبادین در ساختارهای قدرت است که به تحولات اجتماعی و سیاسی منجر شود؛ اما تجربه‌های ناکام، باعث شد آن اندک قشری از مردم که از سر ناآگاهی و یا استیصال در دوره‌های پیشین به آنها اعتماد کرده و رأی داده بودند- و هیچ تغییری در عرصه اجتماعی چون آزادی و یا در عرصه اقتصادی مانند بهبود معیشت نصیب شان نشد- این دور با عدم حمایت خود، عدم مشروعیت کامل اصلاح‌طلبان را آشکارا علم کند.
بدین خاطر، نبود پایگاه مردمی، رفرمیسم حکومتی را بدون پشتوانه اجتماعی به یک سوپاپ اطمینان برای حکومت تبدیل خواهد کرد. این مهره‌های وابسته، بیشتر به عنوان ابزارهایی برای حفظ قدرت موجود و مشروعیت‌بخشی به آن عمل خواهند کرد تا نقش تثبیت‌کننده رژیم را ایفا کرده و در مواقع بحران نارضایتی‌های عمومی را کنترل کنند.
بدین ترتیب، پس تغییرات تحقق نمی‌یابد و وضعیت موجود نیز حفظ می‌شود.
همچنین تضادهای درونی در میان نیروهای حکومتی، به ایجاد مافیای سیاسی منجر شده و اختلافات بر سر قدرت، آنان را بیشتر از پیش به بنبست سیاسی می‌رساند.
این وضعیت سیاسی می‌تواند زمینه تحولات جدی در آینده شود چرا که مردم به دنبال راه‌حل‌هایی خواهند رفت که فراتر از وعده‌های بی‌عمل اصلاح‌طلبان حکومتی باشد. رفرمیسمی که دیگر هیچ بدنه اجتماعی مردمی ندارد و تنها فقط متکی بر مهره‌ها و نیروهای وابسته به حکومت و افراد سیاسی حکومتی است، هیچ شانسی برای تجدید حیات خود نیز نخواهد داشت.
در انتخابات این دوره، حکومت اسلامی ایران با عدم مشارکت گسترده مردم ضربه مهلکی خورده است و معنای آن شعار “اصلاح‌طلب، اصولگرا، دیگه تمامه ماجرا” که در دی ۸۶ از سوی معترضان داده شد، به وضوح و عملاً با تحریم انتخابات، به صورت عینی مشاهده شده است.
تنها آلترناتیو سرنگونی کل رژیم فاشیستی جمهوری اسلامی ایران است
نه رهبر نه دولت !
زنده باد آنارشیسم !