نسل کُشی فقط این نیست که بمب روی سر مردم بریزی یا آنها را در کوره بسوزانی،
همینکه زندگی را برایشان دشوار و مجبور به ترک دیارشان کنی هم نسل کشی است.
جای اینکه مشکل کم آبی و آلودگی آب را حل کنند و در مناطق گرمسیر تسهیلاتی مثل دستگاه های خنک کننده قوی برای مردم تهیه کنند، هر روز قطع آب و برق در این گرمای فجیع، در نتیجه مردم مجبور به ترک دیار می شوند و به شهرهایی که امکانات حداقلی دارند پناه می برند، تهران و سایر کلانشهر ها در حال انفجار از جمعیت، مردم از بلوچستان به یزد، کرمان یا شیراز، از خوزستان به اصفهان و شاهین شهر، از بوشهر به یاسوج و شیراز از کرمانشاه و لرستان به تهران پناه می آورند، از بیکاری، فقر، نبود امکانات کافی .
زندگی در شهری مثل تهران برای آنان که سرمایه چندانی ندارند / برای آنان که جز نیروی کار سرمایه ای ندارند یعنی استرس و گرفتاری همیشگی، یعنی در مترو هل دادن و له شدن، یعنی همیشه حس جا ماندن از بقیه، نگرانی ….
و زندگی در شهرهای کوچک برای جوان بیکار یعنی حسرت، حسرت و حسرت…
تهران؟
هفت صبح،مترو، هُل نده آقا!
دهانها بوی مرگ می دهد، آدم‌ها اعصاب ندارند، همه از روی هم رد می شوند، مواظب باش جا نمانی، مواظب باش جیبت را نزنند، موبایلت را نقاپند.
تهران؟
۱۸ساعت/ چند شیفت کار کن ، تهش سی ملیون درآمد و بیست ملیون اجاره، پنج ملیون قسط و بقیه اش فلافل.
دندان درد ؟
درز بگیر.
تفریح؟
درز بگیر …
☆
برازجان :
ساعت دوازده ظهر تایم جیره بندی آبه، گالنها پره؟
تا پنج صبح آب قطعه ها!
عصر تا سر شب برق قطع میشه، مثل برنج هندی تو دیگ آب جوش ری می کنیم.
تو تش باد و شرجی…
برازجان؟
راه بندون نداره، استرس کمتره ولی حسرت زیاد .
چی میشد اگه ما هم یه ورزشگاه خوب تو شهرمون داشتیم، سالن تئاتر، کنسرت، کار و تفریح برای جوان‌ها…
مثل اینه که بپرسی سلول انفرادی بدتره یا بند عمومی_ تو سلول انفرادی با یورش بی رحمانه ی تنهایی درگیری و در بند عمومی کریدور خوابی/کف خوابی/ سر وصدا و حسرت سکوت و خواب راحت، ساس گال، شپش، بوی مواد مخدر، کالسکه شادی، دیدن جوان‌هایی که درگیر اعتیاد شده اند …
▪︎▪︎
جایی که عدالت، آزادی و نظم نیست شکنجه گاه است و شکنجه را با هیچ ترازویی نمی توان وزن کرد.
آگاهی از آسیب‌های هر نوع شکنجه برای پیشگیری و درمان مفید است، اما برتری دادن به یک نوع شکنجه اشتباه بزرگ و آسیبی جبران ناپذیر است.
سهیل_عربی#
ششم شهریور ۱۴۰۳