By Hasse-Nima Golkar

ایران: کارگران معدن زُغال سنگِ طَبَس: ” آمدیم زغال سنگ استخراج کنیم اما بجای این، پیکر بی جانِ همکارانمان را استخراج کردیم”!

یک بار دیگر، فاجعه ای دِهشتناک امّا کاملن قابلِ پیش بینی اتفاق اوفتاد و همچون گذشته، کارگران قُربانی سیاستهای عمیقن غیر انسانی و ضّد کارگریِ دولت سرمایه داری فاشیستی اسلامی – شیعی حاکم بر ایران گردیدند.

بر پایه ی گزارشات رسانه های اجتماعی، درحدود ساعت ۲۱ به وقت محلی (1۹:۳۰ اروپای مرکزی) شنبه ۳۱ شهریور ۱۴۰۳، انفجار بُزرگی در معدن زغال‌سنگ «معدن‌جو» طَبَس (خُراسان جنوبی) واقع در ششصد کیلومتری شرقِ پایتخت تهران، رُخ داد که گویا یکی از عوامل آن، نَشستِ گاز بوده است. اما دیگر عوامل اصلی بروز این گونه اتفاقاتِ ناگوار را می بایستی در ماهیّت استثمارگرایانه ی طبقه ی سرمایه داری در بهره کِشی از طبقه ی کارگر دانست: بدست آوردنِ بیشترین سودِ ممکن با پرداختِ کمترین هزینه ی ممکن از راهِ فقدانِ ضوابط ایمنی لازم و مناسب در محیطِ کار، عدم وجودِ تجهیزات پیشرفته ی روز، فقدان یا کمبود کپسول های گاز اُکسیژن، … و علاوه بر تمام این ها، قراردادهای استخدامی ناپایدار، دستمزدهای بسیار ناچیز بدون داشتن بیمه های کار، و غیره.

دولت اسلامی فریبکار و دروغگوی حاکم، از زمان به قدرت رسیدن خود در بهمن ماه ۱۳۵۷ تا کنون هرگز اطلاع رسانی دُرست و ارائه ی آمار دقیق در هیچ زمینه ای در اختیار افکار همگانی قرار نداده است. بر همین پایه، گزارش و آمارهای ضد و نقیضی تا کنون در این مورد، در اختیار مردم گذاشته شده است. امّا با این وجود گفته می شود که در زمان بروز انفجار، ۶۹ کارگر در بلوک “ث” و “ب” مشغول به کار بوده اند که تا کنون دستکم ۵۱ کارگر کُشته شده و ۱۷ کارگر دیگر نیز آسیب های جدّی دیده اند. هنوز تعداد نامعلومی از کارگران، در معدن باقی مانده اند.

بنابرگفته ی مقاماتِ دولتی، از جمله محمد حسن نامی ( رئیس سازمان مدیریت بُحران کشور)، دلیل اِنفجار را آنی، تصاعد و انتشار حجم بالای گاز مِتان در عُمق ۲۵۰ متری به صورت ارتفاعی و شیب ۷۰۰ متری (به صورت مُورّب) چند بلوک از کارگاه استخراج شماره ۸۲ “معدن جو” بوده است.

در معادن زیرزمینی زغال‌سنگ در ایران، بدلیل شیبِ زیاد لایه ی زغال وعَرض کم، عمومن از رَوِش استخراج قدیمی و استفاده از مَتّه و چَکُش بادیِ (پیکور دستی) استفاده می گردد. همچنین بدلیل کوچک بودن فضای کارگاه (تونل) استخراج، کارگران به سختی و با محدودیت های فیزیکی و حرکتی، عملیات استخراج را انجام می دهند.

ما، ضمن شریک دانستن خود دَرغمِ خانواده های سوگوار، بر این باور هستیم که مردم زحمتکش برای دَرهم پیچیدنِ سیستم سرمایه داری، هیچ آلترناتیو دیگری بجز همبستگی و همیاری مُتقابل از راهِ خود-مدیرّیتی، خود-سازماندهی سیاسیِ آزادی مَنِشانه، برابری طلبانه و عدالت جویانه در پیش روی خود نخواهند داشت!