Translated to Persian by Hasse-Nima Golkar
در بعدازظهر۲۷ فوریه ۲۰۲۵، به دُنبال ملاقات دیگری با عبدالله اوجالان در زندان إمرالی، هیئتی مُتشکل از اعضاء اَرشد «حزب برابری و دموکراسی خلق‌ها» (دی. ای.ام) و یک وکیل حقوقی، کُنفرانس مطبوعاتی برگزار گردید که در آن پیام دست نویس عبدالله اوجلان (به زبان های تورکی و کوردی) خوانده شد.
ضمنن، د ر یادداشت تکمیلی از جانب اوجالان که از طریق هیئت امرالی ارسال شد، آمده است: «بدون شک، زمین گذاشتنِ سِلاح و إنحلال پ.ک.ک در عمل، مُستلزم به رسمیّت شناختن سیاست دموکراتیک و چارچوب قانونی است».
یادآوری مُترجم به زبان فارسی: این فراخوان مربوط به پکک می باشد و تا کنون هیچ ارتباطی با شوراهای خود سازماندهی-خود مُدیریتی در «روژئاوا» و «نیروهای سوریّه دمکراتیک» نداشته است.
فراخوانی برای صُلح و جامعه‌ای دموکراتیک
حزب کارگران کوردستان (پ.ک.ک) در قرن بیستم، در خشن‌ترین دوره تاریخ بشریّت، در میان دو جنگ جهانی، و تحت تأثیر تجربه سوسیالیسم واقعی و جنگ سرد در سراسر جهان متولد شد. انکار آشکار واقعیت کوردی، محدودیت‌های حقوق و آزادی‌های اساسی – به‌ویژه آزادی بیان – نقش مهمی در ظهور و توسعه آن ایفا کرد.
حزب کارگران کوردستان تحت تأثیر واقعیت‌های سنگین قرن و نظام سوسیالیسم واقعی، از نظر دیدگاه، برنامه، استراتژی و تاکتیک‌های اتخاذ شده، شکل گرفت. در دهه ۱۹۹۰میلادی، با فروپاشی سوسیالیسم واقعی به دلیل پویائی‌های داخلی، تضعیف سیاست اِنکار هویّت کوردی در کشور، و بهبود آزادی بیان، معنای اولیه وجودی این حزب تضعیف شد و منجر به تکرار بیش ازحّد گردید. بنابراین، مانند همتایان خود، دوران آن به سَر آمده و اِنحلال آن ضروری شده است.
در طول بیش از هزار سال، روابط تورکی-کوردی بر پایه ی همکاری و اتحاد مُتقابل تعریف شده بود، و تورک‌ها و کوردها برای حفظ موجودیت و بقاء در برابر قدرت‌های سُلطه گر (هژمونیک)، باقی‌ماندن در این اتحاد داوطلبانه را ضروری می‌دانستند.
مُدرنیته سرمایه‌داری در دویست سال گذشته، عُمدتَن با هدف شکستن این اتحاد شکل گرفته است. نیروهای درگیر، بر اساس منافع طبقاتی خود، نقش کلیدی در پیشبُرد این هدف ایفا کرده‌اند. با تفسیرهای یک‌جانبه از جمهوری، این رَوَند تسریع گردیده است. امروز، وظیفه اصلی بازسازی این رابطه ی تاریخی که به شدّت شکننده شده است، بدون اینکه باورهای گوناگون نادیده گرفته شوند، بلکه در روحیّه ی برادری بازسازی گردد.
نیاز به یک جامعه دموکراتیک اجتناب‌ناپذیر است. حزب کارگران کوردستان، که طولانی‌ترین و گُسترده ترین شورش و جنبش مسلحانه در تاریخ جمهوری را داشته است، پایگاه اجتماعی و پُشتیبانی یافت، و دلیل اصلی آن بَسته بودن کانال‌های سیاست دموکراتیک بود.
نتیجه ی اجتناب ناپذیر انحرافات شدید ملّی‌گرایانه – مانند ایجاد یک دولت-ملت جُداگانه، فدراسیون، خودمختاری اداری، یا راه حل‌های فرهنگی – پاسخگوی جامعه شناسی تاریخی این جامعه نیست.
احترام به هویّت‌ها، آزادی بیان، سازمان‌یابی دموکراتیک هر بخش از جامعه بر اساس ساختارهای اجتماعی-اقتصادی و سیاسی خود، تنها از طریق وجود یک جامعه دموکراتیک و فضای سیاسی امکان‌پذیر است.
قرن دوم جمهوری تنها در صورتی می‌تواند به اِستمراری پایدار و برادرانه دست یابد که با دموکراسی همراه باشد. در پیگیری و تحقق یک نظام سیاسی، هیچ جایگزینی برای دموکراسی وجود ندارد. اِجماع دموکراتیک تنها راه اساسی است.
زبان دوران صُلح و جامعه دموکراتیک باید بر اساس این واقعیّت توسعه یابد.
فراخوانی که دولت آقای باغچه لی مطرح کرده است، همراه با إراده ای که از سوی رئیس‌جمهور ابراز شده و پاسخ‌های مثبت سایر احزاب سیاسی به این فراخوان، فضائی را ایجاد کرده که در آن، من خواستار کنار گذاشتن سِلاح‌ها هستم و مسئولیت تاریخی این فراخوان را بر عُهده می‌گیرم.
همانند هر جامعه و حزب مُدرنی که موجودیّتش با زور از بین نرفته است، کُنگره ی خود را تشکیل دهید تا داوطلبانه با دولت و جامعه یکپارچه شوید و تصمیم بگیرید؛ تمامی گروه‌ها می بایست سِلاح‌های خود را زمین بگذارند و حزب کارگران کوردستان باید خود را مُنحل نماید.
درود خود را به تمام کسانی که به هَمزیستی اعتقاد دارند و چشم انتظار این فراخوان هستند، تقدیم می‌کُنم.
۲۵ فِوریّه ۲۰۲۵
عبدالله اوجالان
منبع: