از دوشنبه ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۴، موجی تازه از اعتصاب‌های سراسری کامیون‌داران و رانندگان ماشین‌های سنگین در سراسر ایران آغاز شده که تا سوم خرداد، در ده‌ها شهر کشور ادامه یافته است. این اعتصاب که توسط اتحادیه تشکل‌های کامیون‌داران سازماندهی شده، به‌طور هماهنگ در بندرعباس آغاز و به سرعت به مناطق گسترده‌ای چون اردبیل، اصفهان، بروجرد، داراب، قزوین، مشهد، و یزد گسترش یافته است. رانندگان معترض با توقف فعالیت در جاده‌ها، حمل بار را متوقف کرده‌اند. در برخی ویدیوها، کامیون‌هایی دیده می‌شوند که عمداً درهای عقب خود را باز گذاشته‌اند تا بر خالی بودن بار و شرکت در اعتصاب تأکید کنند.

مطالبات رانندگان شامل اعتراض به کاهش سهمیه گازوئیل، افزایش هزینه‌های بیمه، پایین بودن کرایه حمل بار، و بی‌توجهی به خواسته‌های صنفی آن‌هاست. با وجود سابقه اعتراضات مشابه در سال گذشته، دولت و ساختارهای وابسته‌اش هیچ پاسخ موثری ارائه نداده‌اند، و همین موجب رادیکال‌تر شدن حرکت کنونی شده است.
از منظر آنارشیستی، این اعتصاب تنها یک اعتراض صنفی نیست، بلکه نمونه‌ای روشن از مقاومت خودسازمان‌یافته، افقی و غیرمتمرکز در دل یک ساختار اقتصادی-سیاسی عمودی، فاسد و ناکارآمد است. در شرایطی که دولت، اتحادیه‌های رسمی را به ابزارهای کنترل و سرکوب بدل کرده، کامیون‌داران با خلق یک شبکه همبسته و بدون تکیه بر نهادهای رسمی، شکل مؤثری از کنش مستقیم را به نمایش گذاشته‌اند.
ایستادگی این رانندگان، نه فقط بر سر نان، که در برابر منطق فرمان‌برداری، استثمار و خاموشی‌ست. آن‌ها راه را به ما نشان می‌دهند: اگر قرار است چیزی تغییر کند، نه از بالا و با وعده، که از پایین و با عمل جمعی خواهد بود. این اعتصاب، به‌سان جرقه‌ای است در تاریکی، و ما، در جبهه آنارشیستی، در کنار آنان ایستاده‌ایم.

✍️: راوی