نویسنده: واردان
هنر و آنارشیسم
معرفی آثار، هنرمندان و جنبش‌های هنریِ همگام با آنارشیسم
کامیل پیسارو و مجموعه «نابه‌سامانی‌های اجتماعی»
کامیل پیسارو همچون دیگر نقاشان نئوامپرسیونیست بر کاربرد علمی رنگ برای به تصویر کشیدن آرمان‌‌شهرهای آنارشیستی، زندگی کارگران شهری، کشاورزان، خشونت خانگی و در کل گرفتاری قشر محرومین جامعه متمرکز بود.
موضوعی که ذهن پیسارو را مشغول نگه می‌داشت، ظلم و ستمی بود که به کارگران شهری یا به عبارتی کارگران نوظهور جوامع سرمایه‌داری قرن ۱۹ میلادی می‌شد.
او که در نزد نئوامپرسیونیست‌ها به «پدر پیسارو» معروف بود تا آخر عمر به همراه دیگر همتایان‌اش ضدیت با دولت را حفظ کردند و آثارشان را در نمایشگاه‌های مستقل، خودگردان و مکان‌های غیررسمی‌ای که به دور از کنترل دولت بودند، به نمایش گذاشتند.
پیسارو مجموعه‌ای با عنوان «نابه‌سامانی‌های اجتماعی» در سال ۱۸۸۹ منتشر کرد، آلبومی که با نقدی کنایه‌آمیز جامعه‌ی نابرابر و طبقاتی را به چالش می‌کشید.
او در این مجموعه همانطور که از طرح روی جلد هم مشخص است به طور صریح و آشکار آرمان‌های آنارشیستی‌اش را به جامعه معرفی کرد.( به واژه‌ی Anarchie در گوشه‌ی سمت راست توجه کنید.)
اغلب موضوعات این مجموعه‌ی ۲۸ عددی شامل فقر، وظایف بی‌پایان و تکراری کارگران، حرص و طمع سرمایه‌دارن برای چپاول اقشار ضعیف، تظاد طبقاتی، خشونت خانگی، یادآوری کمون پاریس و موضوعاتی از این قبیل است.
در این مجموعه برخلاف تکنیک نقطه‌پردازانه و استفاده از رنگ‌های متنوع، پیسارو تصمیم گرفت که فقط به وسیله‌ی قلم و مرکب و در ابعاد کوچک آثارش را خلق کند، زیرا به این طریق می‌توانست واقعیت چرکین و تاسف‌بار جامعه را هرچه تلخ‌تر به تصویر بکشد.
